Ik zit in een restaurantje te genieten van het uitzicht,
ik kan vanuit het raam precies op straat kijken. Aan de straat zelf is niet
zoveel bijzonders, aan de mensen die eroverheen flaneren daarentegen wel.
Mijn ogen gaan van een meneer in een nette jas naar een
groepje meisjes met tassen van verschillende winkelketens. Terwijl ik deze
mensen bekijk neem ik nog een slokje van mijn cappuccino, mensen zijn zo onwijs
interessant.
Iedereen die langs loopt is in het bezit van zijn of haar
eigen verhaal. Het begint er al mee met waar je naartoe loopt, waar je over na
denkt en hoe je thuissituatie is. Allemaal gegevens die samen jouw verhaal
vormen. Ik ben heel erg nieuwsgierig naar de verhalen van de mensen om me heen.
Ik kijk eens rond in het cafeetje, daar in een fauteuil
zit een meisje druk te pennen terwijl ze tussendoor slokjes van haar, door de
ober zojuist neergezette, thee drinkt. Ik vraag me af waar ze over schrijft en
of ze hier vaker komt. Ik laat mijn blik over alle figuren binnen en buiten het
koffiezaakje glijden en stuit hier en daar op verschillende personen die me
intrigeren.
Aan bepaalde kenmerken kan je stukjes van iemands verhaal
ontrafelen, zoals de manier waarop het meisje in de stoel praat met de ober
waaraan je merkt dat ze hier bekend is, het loopje van de man in de nette jas
geeft aan dat hij haast heeft en het gelach van de meisjes met de vele tassen
laat me weten dat ze vriendinnen zijn of in ieder geval aardig wat plezier met
elkaar beleven.
Op deze manier kan ik hier en daar wat stukjes van hun
verhalen bij elkaar puzzelen, maar dan moet het leukste gedeelte nog komen.
Vele dingen kan ik niet aflezen van mensen, gezien mijn
naam niet Sherlock Holmes is, en worden dus overgelaten aan mijn eigen
invullingen.
Terwijl de meneer in de nette jas stevig door beent verzin
ik dat hij haast heeft omdat hij anders te laat zal komen bij zijn kersverse
verloofde, hij wil graag nog een bloemetje halen voor hij de trein neemt, maar omdat
zijn vergadering uitliep bevindt hij zich nu in tijdsnood. Ik zie hem
glimlachen en bedenk dat hij misschien wel denkt aan het moment dat ze ja zei
op zijn verzoek om met hem te trouwen.
Ik glimlach, vanachter de door de warmte van binnen en de
kou van buiten licht beslagen ruit, ik heb namelijk zijn hele leven al in mijn
hoofd zitten, terwijl hij mij nog niet eens gezien heeft.
Ik ben een echte liefhebber van verhalen en misschien is
dat ook wel d reden waarom ik zo gefascineerd kan raken door mensen, zij zijn
de dragers van verhalen.
Ze dragen niet alleen het verhaal van zichzelf, maar ook
dat van de mensen uit hun omgeving en de verhalen die hen ter oren zijn
gekomen. Het idee dat de wereld gevuld is met verhalen van mensen vind ik
prachtig. Geen bibliotheek groot genoeg om ze allemaal in te bewaren, misschien
moeten we daarom wel onze oren goed openhouden zodat we er zoveel mogelijk
horen.
Terwijl ik nadenk over hoe verhalen en mensen mij
fascineren vraag ik me al snel af wat het meisje in het hoekje van het
restaurant fascineert, zou het schrijven zijn, gezien ze zo druk aan het pennen
is? Ik kijk opnieuw naar buiten op zoek naar de meneer in de nette jas, hoezeer
ik ook uitkijk naar het ondertussen bekende gezicht, kan ik hem nergens meer
vinden.
Ik neem het hem niet kwalijk, hij moest dan ook een trein
halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten